Sam(u)

Sam is een Golden Retreiver en heeft deze naam meegekregen uit het gastgezin waar hij is op gegroeid. Sam zou in eerste aanleg opgeleid worden als blindegeleidehond. Helaas bleek hij door een fysieke afwijking niet geschikt. Ik was op zoek naar een hond om mee te kunnen werken in therapievorm met kinderen en jongvolwassenen met een stoornis in ASS toen ik in contact kwam met Sam (wat is ASS, klik hier).

Mijn kennismaking met Sam was liefde op het eerste gezicht. Hij kwam de ruimte binnen en vulde die met een energie en vrolijkheid waar je als mens niet anders dan blij van kunt worden. Hij maakte direct contact door zijn grote zwarte neus in mijn hand te duwen en zijn kop op mijn schoot te leggen, ondertussen met grote slagen vrolijk kwispelend met zijn mooie grote staart. Na wat kleine testjes bleek hij ook de andere kwaliteiten te hebben, die zo nodig zijn in de therapieën. Namelijk het spiegelen van mensen (gedrag).

Inmiddels heeft Sam al heel wat kinderen op de goede weg
geholpen en het is mooi om te zien dat hij daar zoveel plezier aan beleeft, hij vind het heerlijk om te werken en bezig te zijn.
Ik hoop dan ook nog lang met deze mooie man samen veel voor de kinderen en jong volwassenen te kunnen betekenen.

* 7 juli 2017
Ik zie het in je ogen, je bent moe… moe van het disfunctioneren van je lijf.
In je kop wil je wel…rennen door de bossen en de grasvelden, je snuit begraven in de wilde bloemen…links, rechts, nee terug…waar is dat konijn!? Het liefste wat je doet!

Als we buiten lopen zie ik weer even die glans in je ogen…gaan!! Je lijf gaat niet meer mee, toch loop je door, dapper en sterk als je altijd bent!
De wandelingen worden steeds korter, dan kom je naast me sjokken…dat was het wel weer voor nu baasje…
Langzaam lopen we (jij met je kop tegen mijn been en ik kriebelend achter je oor) samen de weg terug naar huis.

Wat heb je, in je veel te korte leventje, een hoop harten geraakt vriend. Mensen van hun angst afgeholpen, kinderen gemotiveerd om meer uit zichzelf te halen of zomaar,
door een knuffel….gewoon om wie je was. Sam de “knuffelhond”….

Dankjewel vriendje dat ik in jouw leven mocht zijn, voor alles wat ik van je heb mogen leren maar bovenal voor je onvoorwaardelijke liefde en vriendschap.

Het is de moeilijkste beslissing van mijn leven, ik wil je nog niet kwijt!! Als ik in je ogen kijk zie ik…het is goed zo…

Houden van is ook loslaten

Dag allerliefste vriendje, je was met recht een cadeautje… wat zal ik je godsgruwelijk missen!!

Voor altijd in mijn ❤️

Flor 

Flor is een Podenco Ibicienco en heb ik in 2006 geadopteerd uit Spanje. Ze werd toen geschat op een leeftijd van 2 jaar. De eerste jaren van haar leventje zijn niet wat je een hond toewenst. Ze is door de eigenaresse van het asiel in Javea van een bouwterrein afgehaald waar ze vastgebonden zat aan een te korte ketting, geen beschutting tegen de zon en af en toe een beetje water en voer. Toen ze bij me kwam was ze bang voor alles en iedereen, vooral van mannen moest ze niets hebben. Het heeft maanden geduurd voor ze zich in huis een beetje veilig voelde. Ze hing enorm aan Jones, mijn Maltheser die zich vanaf de eerste snuffel aan elkaar over haar ontfermt heeft. Hij heeft haar geleerd hoe de wereld van een hond hoort te zijn. Een warm nest op basis van liefde, vertrouwen en respect. Overal waar Jones ging, ging Flor er als een grote schaduw achteraan. Door de cursussen die ik met haar ben gaan doen, heb ik een geweldige band met haar op kunnen bouwen. Ze wist waar ze aan toe was en kon er op vertrouwen dat het in de grote boze wereld daar buiten wel geregeld werd. Dat heeft haar enorm goed gedaan. Toen we in 2009 afscheid moesten nemen van haar steun en toeverlaat, hield ik mijn hart vast. Ze heeft me echter enorm verrast. De eerste paar maanden mistte ze Jones enorm maar naar mate de tijd verstreek merkte ik dat ze veranderde. Haar zelfvertrouwen nam met de dag toe, ze moest het nu zelf doen, maar heeft een goede leermeester gehad zo blijkt! De angst voor het “onbekende” heb ik er, helaas voor haar, nooit helemaal uitgekregen. Maar ze is in de jaren een eigen persoonlijkheidje geworden waar ik ziels veel van houd en enorm trots op ben. ik hoop nog lang van haar te mogen genieten!

* Helaas heb ik op 18 december 2013 afscheid moeten nemen van Flor. Wat was je dapper ondanks al je angsten. Dankbaar voor je vertrouwen en onvoorwaardelijke liefde! Geen pijn meer nu alleen nog rust mijn lieve meisje…

Mister Jones

In mijn jeugd hebben we een aantal honden thuis gehad. (Mister) Jones was mijn eerste “eigen” hond. Nu al weer 16 jaar geleden. Niet gehinderd door enig kennis van zaken vond ik, net als vele mensen vandaag de dag nog, dat zo’n klein hondje geen opvoeding nodig had. Die loopt aan de lijn achter jou aan…
Inmiddels ben ik ouder en veel wijzer (toch??). Gelukkig was Jones super sociaal en rete slim, dus gaande weg bedacht hij zelf dat 1 & 1 – 2 moest zijn en koppelde hij mijn zogenaamde goed bedoelde “commando’s” aan bepaald gedrag waardoor hij mijn aandacht of iets lekkers kreeg en mij het idee gaf dat hij erg goed kon luisteren. Nu weet ik dat ik de eerste jaren heel goed naar hem heb geluisterd. Ook een kunst! Jones is vanaf de eerste dag dikke maatjes geweest met mijn zoon (toen 2). Zelfs in de vele verkleedpartijtjes en rollenspellen (ridder-militair-piraat-enz) werd Jones betrokken. Hij vond het allemaal best – is tenslotte aandacht. Hij heeft in de vele vakanties in Oostenrijk en Italië heel wat bergen getrotseerd en deed voor een professioneel bergbeklimmer zeker niet onder!  Hij was echt de meest stoere Dude en ik mis hem nog iedere dag.

Bij mijn zoon werd rond zijn 8ste jaar ADD gediagnosticeerd. Een vriendin had een zoon met PDD-Nos. Ik heb van dichtbij mogen ervaren wat een positief effect een dier, en een hond in het bijzonder, heeft op kinderen met een dergelijke stoornis. Daarom wil ik die ervaring graag delen en doorgeven aan anderen!!